اثر سه نوع تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان گیرنده های استیل کولین نیکوتینی (nachrs) در عضله نعلی موش صحرایی

هدف تحقیق حاضر تعیین تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان nachr در موش های صحرایی نر بود. بدین منظور 31 سر موش نر(با میانگین وزن 20±230 گرم) به طور تصادفی به 4 گروه کنترل (8(n=، تمرین استقامتی (8(n=، تمرین مقاومتی (7(n= و تمرین ترکیبی (8(n= تقسیم شدند. حیوانات 5 هفته سن، پس از 4 هفته نگهداری و یک هفته عادت دادن به پروتکل های تمرینی، از هفته دهم تمرینات اصلی را شروع کردند. گروه تمرین استقامتی به مدت 12 هفته، هفته ای 5 روز و هر روز حداکثر60 دقیقه روی تردمیل و با سرعت حداکثر30 متر در دقیقه دویدند. گروه تمرین مقاومتی به مدت 12 هفته، در قفسه فلزی با تور سیمی که دو بطری آب در بالاترین ارتفاع آن (2 متر) قرار گرفته بود، نگهداری می شدند. موش ها برای خوردن آب مجبور بودند از فنس سیمی اطراف قفسه بالا بروند. گروه تمرین ترکیبی نیز به مدت 12 هفته، ترکیبی از دو تمرین استقامتی و مقاومتی را انجام دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی حیوانات بیهوش شدند وعضلات سولئوس آن ها جدا شد. به منظور اندازه گیری میزان nachr از روش الایزا (elisa) استفاده شد. برای توصیف اطلاعات جمع آوری شده از روش های آمار توصیفی استفاده شد. همچنین، از روش آماری t تست و با استفاده از نرم افزار spss برای تفاوت بین هر گروه تمرینی با گروه کنترل بر اساس اهداف پژوهش استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای مقایسه بین تمرینات استفاده شد. یافته های حاصل از این تحقیق نشان داد که هر سه نوع تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان گیرنده های استیل کولین نیکوتینی در عضله نعلی (کندانقباض) شد. همچنین نتایج تجزیه تحلیل آماری نشان داد که تفاوت معناداری بین این سه نوع تمرین بر افزایش این گیرنده وجود نداشت. به طور خلاصه می توان بیان کرد که تمرین ورزشی می تواند عامل مهمی در افزایش گیرنده های استیل کولین نیکوتینی در عضله نعلی (کندانقباض) موش صحرایی باشد. در واقع این احتمال وجود دارد که تمرینات ورزشی با تسریع و افزایش عوامل کنترل کننده ساخت گیرنده همچون cgrp، می تواند در افزایش میزان این گیرنده ها دخیل باشد.